ตั้งอยู่หมู่ที่ ๙ บ้านดอยเวียง ตำบลบ้านธิ มีพื้นที่ประมาณ ๑๕ ไร่ บนดอยเป็นที่ประดิษฐานเจดีย์เก่าแก่บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ สันนิษฐานว่าสร้างเมื่อ พ.ศ. ๑๒๒๐ ในสมัยพระนางจามเทวี ตามตำนานในใบลานจารึกว่า ขุนหลวงปาละวิจา มาตั้งเมืองที่นี่แล้วเป็นเมืองหน้าด่านและได้สร้างวัดไว้บนดอยต่อมาถูกไฟป่าไหม้เหลือแต่เจดีย์และศาลาเล็ก ๆ หลังหนึ่ง วัดแห่งนี้ยังมีพระพุทธรูปเก่าแก่อีก ๓ องค์ องค์แรก เป็นพระพุทธรูปทองสัมฤทธิ์ปางมารวิชัยหน้าตักกว้าง ๒๙ นิ้ว มีเรื่องเล่าว่าครั้งหนึ่งฝนแล้งชาวบ้านเดือดร้อนเลยนำพระองค์นี้มาแห่ขอฝน ปรากฎว่าฝนตกชาวบ้านจึงพร้อมใจกันตั้งชื่อพระองค์นี้ว่า “พระเจ้าสายฝน” องค์ที่สอง หน้าตักกว้าง ๙๙ นิ้ว ประดิษฐานที่ศาลาการเปรียญ องค์ที่สาม หน้าตักกว้าง ๘๙ นิ้ว ประดิษฐานที่เชิงดอย ทั้งสององค์เป็นศิลาแลงฉาบปูน เมื่อค้นพบนั้นเหลือไม่เต็มองค์ พระเศียรจมดินชาวบ้านจึงเรียกว่า “พระเจ้าดำดิน” ชั้นบนสุดของดอยเป็นที่ประดิษฐานของเจดีย์ธาตุดอยเวียง และทุก ๆ ปี ในวันแรม ๘ ค่ำ เดือน ๗ จะมีประเพณีสรงน้ำพระธาตุ
